Ρειχιά

Η Ρειχέα ή Ρειχιά βρίσκεται νοτιοανατολικά του νομού Λακωνίας, ανήκει στην περιοχή του Ζάρακα και είναι ένα όμορφο παραδοσιακό χωριό. Απλώνεται σε οροπέδιο του Πάρνωνα και ειναι σε υψόμετρο 700 μέτρων. Χωρίζεται σε δέκα γειτονιές που έχουν ονομασίες από τα επίθετα των κατοίκων.

Έχει πολλές εκκλησίες με κεντρική την Ζωοδόχο Πηγή που είναι και η πολιούχος της. O προφήτης Ηλίας (Αϊ Λιάς) κατά την τοπική ονομασία) είναι χτισμένος στην κορυφή του όρους Κουλοχέρα σε υψόμετρο 1200 μέτρων και δεσπόζει πάνω από την Ρειχιά. ,Ο Άγιος Ιωάννης φυλάει τα όρια του χωριού αφού υπάρχουν δυο εκκλησίες, προς τιμήν του, μια στην μια άκρη και μια στην άλλη του χωριού. Ο Άγιος Κωνσταντίνος βρίσκεται στο κοιμητήριο του χωριού. Ο Άγιος Νικόλαος και το Καστράκι Αγίου Δημητρίου με την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου.

Λίγο μετά τη  Ρειχιά στο χωριό Γέρακα συναντάμε τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, «Ρόδον το αμάραντον», στη μοναδική Μονή Ευαγγελίστριας που δεσπόζει πάνω στο βράχο 180 χρόνια τώρα, έχοντας στα πόδια της το Μυρτώο. Η Μονή αυτή έχει το χαρακτηριστικό να διαθέτει ένα εκκλησιαστικό κτίριο μέσα στο οποίο υπάρχουν δυο εκκλησίες χωρίς αυτό να γίνεται αντιληπτό εξωτερικά και εσωτερικά. Σύμφωνα με τους κατοίκους τα σχέδια για τον σχεδιασμό της εκκλησίας αυτής  έγιναν από μια μέλισσα μέσω του κεριού της.

Από το κέντρο της Ρειχιάς, διέρχεται ξεροπόταμος που καταλήγει στην παραλία Μπαλογκαίρι και περνάει από ένα φαράγγι προσπελάσιμο και ιδιαίτερης φυσικής ομορφιάς.

Στη Ρειχιά επίσης υπάρχει η ειδυλλιακή παραλία της Βλυχάδας..Και οι δυο αυτές άγριας ομορφιάς παραλίες βρέχονται από το Μυρτώο.

Στο χωριό επίσης λειτουργεί Λαογραφικό Μουσείο στο οποίο εκτίθενται σκεύη, εργαλεία και άλλα αντικείμενα τοπικής προέλευσης…

Παράγονται κυρίως κτηνοτροφικά προϊόντα εξαιρετικής ποιότητας φτιαγμένα με παραδοσιακές τεχνικές που έχουν κληροδοτηθεί στους σημερινούς κατοίκους από τους προγόνους τους. Το τουλουμοτύρι, το βούτυρο, το γάλα και το κατσικίσιο κρέας οφείλεται στο θυμάρι στα πουρνάρια και στα ρείκια (είδος φυτού που μοιάζει με θάμνο με βιολετί χρώμα που έδωσε το όνομα του στο χωριό λόγο της αφθονίας του),ικανοποιούν τις γευστικές απαιτήσεις ακόμα και των πιο δύσκολων επισκεπτών συνδυάζοντας τη νοστιμιά με την άριστη ποιότητα .

Στην περιοχή παράγεται και το εξαιρετικής ποιότητας θυμαρίσιο μέλι το οποίο πωλείται από τους παραγωγούς.

Εκτός από θυμάρι στην περιοχή φύονται διάφορα θεραπευτικά βότανα.

Τα σπιτικά φαγητά δεν θα τα συναντήσετε αλλού τόσο από πλευρά  γεύσης οσο και από άποψη τεχνικής. Τα σπιτικά φρέσκα ζυμαρικά, (γκόγκες κατά την τοπική ονομασία) ,οι παραδοσιακές χορτόπιτες ψημένες σε παραδοσιακούς πέτρινους ξυλόφουρνους , τα πιττάκια (τοπικό όνομα καλτσούνια ή τσαίτια) ψημένα σε μαντεμένια πλάκα αλλά και οι παλιότερες συνταγές που οι γηραιότερες ρειχιώτισσες τις θυμούνται, τα τριφτάδια και τα σκορδομακάρονα(χειροποίητα ζυμαρικά), η κουκούλα (ψωμί στη στάχτη),η πεταρίτσα, (κάτι σαν αραβική πίτα,) αλλά και τα γλυκά τους, οι σαμουσάδες(είδος μπακλαβά), οι δίπλες, οι κουραμπιέδες ,οι πέτουλες, οι καλλιχέρες αφήνουν σε όλους τις καλύτερες εντυπώσεις.

Αυτό το υπέροχο παραδοσιακό χωριό, κρυμμένο στην αγκαλιά του Πάρνωνα ,315 χιλιόμετρα από την Αθήνα και 35 χιλιόμετρα από την μαγευτική Μονεμβάσια που επιβάλλεται να επισκεφτούμε όλοι μας για το μοναδικό μεσαιωνικό κάστρο της αλλά και για την υπέροχη φιλοξενία της, αγαπάει τον κόσμο του αλλά και τους φιλοξενούμενους του δίνοντας τους κάτι απο την μαγεία της Λακωνίας.

Οι παραλίες του χωριού

                                                

Παραλία Βλυχάδα

Ανάμεσα στο Κυπαρίσσι και τη Μονεμβασιά, στο πουθενά, μια παρθένα παραλία στα χρώματα της Καραϊβικής. Η Βλυχάδα ή Γλυφάδα, αποζημιώνει τους επισκέπτες με τη βοτσαλωτή παραλία της, ίσως την ομορφότερη στην περιοχή του Ζάρακα στον Δήμο Μονεμβασίας. Ο συνδυασμός των χρωμάτων της θάλασσας με το πράσινο του βουνού και το κόκκινο των γύρω βράχων, θα καταπλήξει όσους την επιλέξουν. Στην παραλία λειτουργεί καντίνα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Αυτή η παραλία είναι ελκυστική για οικογένειες με παιδιά αλλά και για όσους θέλουν να απολαύσουν το μπάνιο τους σε μία πραγματικά  μοναδική παραλία, που ακόμη δεν έχει «ανακαλυφθεί» από το ευρύ κοινό.

                                              Παραλία Μπαλογκαίρι

Αξέχαστη πραγματικά θα μείνει σε όλους τους επισκέπτες αυτή η παραλία. Δεν είναι τυχαία άλλωστε τα λόγια των επισκεπτών που λένε ‘’κουραστήκαμε αλλά άξιζε τον κόπο.’’ Πρόκειται για το Μπαλογκαίρι κατά τους κατοίκους  της Ρειχιάς  μια παραλία έρημη, ήσυχη ,με παρθένα ομορφιά μακριά από τον πολιτισμό. Ο δρόμος προς αυτήν σκόπιμα μέχρι τη μέση της διαδρομής προκειμένου να μην χάσει την φυσικότητα της  και μόνο για τους λίγους που θα έχουν την διάθεση να κατέβουν το υπόλοιπο βουνό και να κολυμπήσουν στα καταγάλανα και ζεστά νερά της. Όποιος την επισκεφτεί  θα μείνει άφωνος!! Το αποτέλεσμα θα σας ανταμείψει!

  Εξαιρετικά είναι τα 2 τραγούδια που έχουν γραφτεί για το χωριό μας:

1) Ρειχιά το λένε το χωριό

2) Στη Ρειχιά έχω κοπάδι  

Παπαδιάνικα

Τα Παπαδιάνικα είναι ένα χωριό που απέχει περίπου 45΄ από την Σπάρτη και βρίσκεται στην κεντρική οδό Μαλάων – Πλύτρας. Φήμες θέλουν το όνομα του χωριού να προέρχεται από μια παλιά οικογένεια του χωριού με επίθετο «Παπαδάκη». To επίθετο αυτό εξακολουθεί να υπάρχει ακόμα και σήμερα και μάλιστα σε μεγάλο αριθμό. Η τελευταία απογραφή έδειξε πως οι κάτοικοι του χωριού είναι γύρω στους 2.500.

Το χωριό μας δεν έχει κάποια ιδιαίτερα ιστορικά γνωρίσματα, ωστόσο υπήρχαν αρκετοί άνδρες οι οποίοι  έπεσαν υπέρ πατρίδος το 1940 έναντι Ιταλών και Ναζί. Προς τιμήν τους στην πλατεία του χωριού έχουμε το Ηρώο όπου αναγράφονται αναλυτικά τα ονόματα τους. Δίπλα στο Ηρώο, στο κέντρο του χωριού, είναι η μητροπολιτική εκκλησία του «Αγίου Δημητρίου». Μια πολύ παλιά εκκλησία σπάνιας ομορφιάς και αρχιτεκτονικού σχεδιασμού. Στο βουνό πίσω από το χωριό υπάρχει το εξωκλήσι της «Αγίας Παρασκευής», ένα πανέμορφο στολίδι πάνω στο υπέροχο φυσικό περιβάλλον του βουνού.

Όσο για το φυσικό περιβάλλον, παντού στο χωριό προβάλλουν πανέμορφα ελαιόδεντρα και εσπεριδοειδή ενώ κάθε σπίτι κάθε αυλή είναι γεμάτη από υπέροχα λουλούδια και φυτά. Μπορούμε να βρούμε ξεχωριστές παραλίες με αμμουδιά, στην Πλύτρα και το Μποζά, που τα καλοκαίρια γεμίζουν από κόσμο και ζωή. Μάλιστα η Πλύτρα κρύβει μέσα της μια βυθισμένη πολιτεία, τον Αρχαίο Ασωπό, που βυθίστηκε έπειτα από μεγάλο σεισμό. Αρχαία αντικείμενα βρίσκονται μέσα στη θάλασσα κοντά στην παραλία και αρκετοί δύτες τα επισκέπτονται και τα εξερευνούν.

Στο χωριό μας για τον ελεύθερο χρόνο μας έχουμε αρκετά γυμναστήρια, μια σχολή καράτε και ένα  χώρο που φιλοξενεί μαθήματα χορού και ρυθμικής γυμναστικής. Για τους επισκέπτες αντίστοιχα μας υπάρχουν υπέροχα εστιατόρια και προσεγμένα ξενοδοχεία.

Το καλοκαίρι διοργανώνεται μια γιορτή η οποία ονομάζεται «γιορτή του σύκου», διότι εκτός από ελιές και πορτοκάλια οι αγρότες μας παράγουν και πεντανόστιμα σύκα.

Τα Παπαδιάνικα είναι ένα γραφικό μέρος με όμορφους ανθρώπους. Ο καθένας αξίζει να το επισκεφτεί! 

Συκιά

Η αρχική ονομασία του χωριού ήταν Επτάπυργο λόγω των 7 πύργων που υπήρχαν στην περιοχή. Αργότερα όμως το χωριό πήρε το όνομα Συκέα. Το εισόδημα των κατοίκων προερχόταν κυρίως από τις συκιές που υπήρχαν στην περιοχή παρά από τις ελιές. Βρίσκεται στο δεξί ''πόδι'' της Πελοποννήσου, στην χερσόνησο της Λακωνίας σε απόσταση 15 περίπου χιλιομέτρων βόρειο δυτικά της Μονεμβάσιας.

Η Συκιά είναι χτισμένη σε έναν μεγάλο λόφο. Περιβάλλεται από μεγάλους κάμπους γεμάτους ελιές και αρκετά αμπέλια. Οι συκιές πλέον είναι ελάχιστες.

Συκιά Λακωνίας

Υπάρχουν και 3 λούτσες στα περίχωρα του χωριού με πιο γνωστή και μεγάλη την λούτσα του Αγίου Γεωργίου, βρίσκεται δίπλα από τον ομώνυμο παρεκκλήσι.

Αγ. Γεώργιος

Αξιοθέατα Συκέας

Ως πρώτο και πιο σημαντικό αξιοθέατο της συκιάς δεν θα μπορούσε να μην είναι το Ιερό Προσκύνημα του Αγίου Νεκταρίου.

Αγ. Νεκτάριος

Ο λόγος που αποτελεί πόλο έλξης δεκάδων ανθρώπων ιδιαίτερα στην ονομαστική εορτή του Αγίου, είναι τα ιερά λείψανα του Αγίου Νεκταρίου που φυλάσσονται στο ναό. Σπουδαίο είναι επίσης το γεγονός ότι αποτελεί τον πρώτο ναό που οικοδομήθηκε στην Ελλάδα προς τίμηση του Αγίου Νεκταρίου το 1962 με την προσφορά των λειψάνων στο χωριό από τον π.Φιλόθεο Ζερβάκο.

Η Καμπέρα λειτουργούσε ως πλυσταριό τα παλιά χρόνια και σήμερα αποτελεί πολιτισμικό οικοδόμημα της Συκιάς.

Η Καμπέρα σήμερα

Ο μυκηναϊκός τάφος ανακαλύφτηκε πρόσφατα στην περιοχή του νεκροταφείου του χωριού.

Γύρω από το χωριό έχουν απομείνει 2 από τους 7 πύργους καθώς και 2 μύλοι.

Αξιοθέατο αποτελεί και ο Παλαιός Οικισμός των Αγίων Θεοδώρων. Βρίσκεται σε ένα διπλανό βουνό και λέγεται ότι εκεί ζούσε ο Πασάς της περιοχής επί Τουρκοκρατίας.

Σημερινή εικόνα του οικισμού

Εκκλησίες - Μονές

Ο ενοριακός ναός της Συκιάς είναι ο Άγιος Δημήτριος χτισμένος στο ψηλότερο σημείο του χωριού. το 1885.

Αγ. Δημήτριος

Παναγία

Τα 7 παρεκκλήσια αποτελούν κόσμημα του χωριού και λειτουργούνται με τιμές στις εορτές τους

Άγιος Γεώργιος

Αγία Σοφία

Άγιοι Θεόδωροι

Άγιος Νικόλαος

Μεταμόρφωση του Σωτήρος

Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος

Παναγία της Φουκριάς

Σύλλογοι

Στην Συκιά δρουν ενεργά 4 σύλλογοι. Αυτοί είναι ο σύλλογος Κυρίων και Δεσποινίδων, ο Ηθικοχριστιανικός σύλλογος, ο σύλλογος Γονέων και κηδεμόνων καθώς και ο αθλητικός σύλλογος  "Ατρόμητος Συκέας".

Τοπικές εορτές και πανηγύρια

Οι Συκιώτες γιορτάζουν με ιδιαίτερη θέρμη την εορτή του Αγίου Δημητρίου, της Παναγίας, της Αγίας Σοφίας και του Αγίου Νεκταρίου.

Ειδικότερα στις 15 Αυγούστου πραγματοποιείται περιφορά της εικόνας της Παναγίας στο χωριό. Την εβδομάδα της εορτής του Αγίου Νεκταρίου στήνεται παζάρι στο χωριό και ανήμερα λειτουργεί ο Μητροπολίτης.

Το ετήσιο πανηγύρι του χωριού, η Γιορτή Κρασιού,  γίνεται κατά παράδοση το τελευταίο Σάββατο του Ιουλίου και αποτελεί μία από τις παλαιότερες παραδόσεις του χωριού.

Το φαράγγι του Λάρνακα

Μέρος 1ο

Μέρος 2ο

"DNA" του Ντένις Κέλλυ.

Από το εργαστήρι θεάτρου του Γενικού Λυκείου Μολάων "Θοδωρής Καλλιφατίδης".

"Οι βάτραχοι " του Αριστοφάνη.

Από το εργαστήρι θεάτρου του γενικού Λυκείου Μολάων "Θοδωρής Καλλιφατίδης".

Πάμε Μολάους!

Το 2012 στα πλαίσια του προγράμματος "Πάμε Ελλάδα" το σχολείο μας δημιούργησε το παρακάτω βίντεο:

Δημιουργός : lykmolao
Ημερομηνία ανάρτησης : 28/3/2012, 22:56
Διάρκεια : 00:05:33
Κατηγορίες : Πάμε Ελλάδα

Γενικό Λύκειο Μόλαων Λακωνίας
Κείμενο-Ερμηνεία:
Παρασκευάς Λεόντιος (Γ΄τάξη) Εύα Κολλιάκου (Α΄τάξη)
Αμάντα Παπαδάκη (Α΄τάξη)
Εικονοληψία-Μοντάζ:
Θέμης Σταμαδιάνος (Α΄τάξη)
Υπότιτλοι : Παρασκευάς Λεόντιος
Υπεύθυνοι καθηγητές:
Αντώνης Μπόζης
Ολυμπία Λαμπούση

Συνταγές του τόπου μας.

Το 2015, ομάδα μαθητών του σχολείου μας υπό την καθοδήγηση του Αντώνη Μπόζη και της Ολυμπίας Λαμπούση δημιούργησαν ένα βιβλίο για την παραδοσιακή διατροφή των κατοίκων της επαρχίας Επιδαύρου Λιμηράς με τίτλο: "Τι θα φάμε σήμερα λω;" Την έκδοση είχε αναλάβει ο Σύλλογος Γονέων και οι Μαθητικές κοινότητες της Α΄Τάξης. Ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο  αυτό μας παραχωρήθηκε ευγενικά και σας το προβάλλουμε.

Ελιά

Η ιστορία της Ελιάς:

Το χωριό Ελαία ή «Ελιά» όπως όλοι το γνωρίζουν είναι ένα ειδυλλιακό παραθαλάσσιο χωριουδάκι κτισμένο στο Νοτιοανατολικό άκρο της Πελοποννήσου σε μια πανέμορφη πτυχή του Λακωνικού Κόλπου.

Έχει ωραίες, καθαρές παραλίες ιδανικές για κολύμβηση όπως τον Μακρύ Γιαλό, την Βιανδίνη, τα Τηγάνια οι οποίες εξασφαλίζουν ήσυχες, γαλήνιες διακοπές στους παραθεριστές.

Διαθέτει μικρό γραφικό λιμάνι όπου τα ψαροκάικα και οι βάρκες του δίνουν ξεχωριστό χρώμα, ενώ η καταπράσινη αύρα από ελαιόδεντρα και πορτοκαλιές δημιουργεί ένα σπάνιο ζωγραφικό πίνακα μοναδικού ζωγράφου.

Τουριστικές εγκαταστάσεις, ενοικιαζόμενα διαμερίσματα και δωμάτια, παραδοσιακά καφενεία και ταβέρνες εξυπηρετούν χειμώνα, καλοκαίρι τουρίστες, παραθεριστές και διερχόμενους.

Στην Ελιά ζουν περίπου 350 κάτοικοι. Οι περισσότεροι ασχολούνται, τους μεν χειμερινούς μήνες με τις καλλιέργειες και την συγκομιδή ελαιών και πορτοκαλιών, τους δε καλοκαιρινούς μήνες με την αλιεία και τον τουρισμό.

Με αφετηρία την Ελιά κάποιος μπορεί να επισκεφθεί την Μονεμβάσια, τον Γέρακα, το Μοναστήρι της Ευαγγελίστριας, την Ελαφόνησο, την Νεάπολη, το Γύθειο και όλη την Λακωνική Μάνη.

Η Ελιά ανάγεται στους Μυκηναϊκούς χρόνους. Η αρχαία πόλις έφερε το όνομα ΒΙΑΝΔΙΝΗ και όπως αναφέρουν οι αρχαιολόγοι έχουν βρεθεί πήλινα αγγεία της Πρωτοελλαδικής και της Υστεροελλαδικής Εποχής .

Κατά τους αρχαίους χρόνους από εδώ περνούσε η οδός που συνέδεε το αρχαίον Έλος, παρακάμπτοντας την Κύριαν οδόν Σπάρτης – Επιδ. Λιμηράς και δια της Κοκκινιάς (αρχ. Ακραία) και της Ελιάς (αρχ. Βιανδίνη) κατέληγε εις τον Ασωπό. Στο υψηλότερο και Νότιο σημείο του χώρου δεσπόζει ερειπωμένος Πύργος Μεσαιωνικού Ρυθμού

Ο πύργος αναστυλωμένος σήμερα.

Η νεότερη ιστορία του τόπου άρχισε γύρω στα 1875 – 1880. Πρώτοι κάτοικοι ήταν ο Παν/της Μοραντζής και ο Κατελανής, Μανιάτες στην καταγωγή. Ο Μοραντζής εγκαταστάθηκε στον μικρό κόλπο γιατί έβλεπε πως η θάλασσα μπορούσε να προσφέρει ζωή. Εκεί ήταν και ένα δένδρο Ελιάς όπου ο πολυμήχανος Μοραντζής έστησε δύο – τρία σιδερένια τραπεζάκια και πωλούσε καφεδάκια στους επισκέπτες και κυρίως στους αμαξάδες που έρχονταν να φορτώσουν και να μεταφέρουν στους Μολάους αποικιακά, λιπάσματα κ.τ.λ.

Οι αμαξάδες λοιπόν για να πιούν έναν καφέ και ένα νερό να ξεδιψάσουν έλεγαν: Πάμε να πιούμε ένα καφέ στην Ελιά του Μοραντζή. Έτσι ο τόπος αυτός πήρε το όνομα Ελιά.

Λίγα λόγια για τις παραλίες του χωριού μας:

Τηγάνια

Αποτελεί τη μεγαλύτερη, σε έκταση, παραλία της περιοχής. Αμμώδης, με διαστήματα μικρού βότσαλου. Την τελευταία 10ετία, η νότια πλευρά της έχει εξελιχθεί σε must νεανικό προορισμό, καθώς είναι οργανωμένη διαθέτοντας ξαπλώστρες, ομπρέλες, beach bar και γήπεδο beach volley.

Στη νότια πλευρά μέσα στη θάλασσα, πηγάζουν βλυχάδες που δίνουν πιο δροσερή αίσθηση στους λουόμενους. Βορειότερα, τα νερά είναι πιο ζεστά και προτιμούνται κυρίως από οικογένειες.

Έχοντας την αναγνώριση της “Γαλάζιας σημαίας”, πληροί όλες τις προϋποθέσεις, και παρέχει όσα προβλέπονται για τους επισκέπτες. Καμπίνες αλλαγής, τουαλέτα, σωστικά μέσα και ντουζ.

Όσοι αναζητήσουν φαγητό, μπορούν να επισκεφτούν την ταβέρνα με θέα όλη την παραλία, ενώ όσοι παραμείνουν λίγο παραπάνω θα απολαύσουν απρόσκοπτα το ηλιοβασίλεμα του Ταϋγέτου με τα νερά του Λακωνικού να χρωματίζονται ανάλογα.

Βιανδύνη ή Βούρκος
Στα 20 μέτρα από την πλατεία και πίσω από το λιμάνι και κάτω από το βράχο είναι αυτό! 

Πιο άγρια παραλία, με βότσαλο και πιο βαθιά νερά, προτιμήστε τη πρωινές ώρες, όταν και η θάλασσα είναι "λάδι". Στο άνοιγμα του, το νησάκι με τα άγρια περιστέρια και ένα ηλιοβασίλεμα αξέχαστο. Μα αν είστε τυχεροί και βρεθείτε με πανσέληνο δεν θα θέλετε να φύγετε πριν βγεί ο ήλιος. Στην συγκεκριμένη παραλία, υπάρχουν διάσπαρτα μερικά αλμυρίκια, αλλά θα βρείτε επίσης και ομπρέλες και ξαπλώστρες

Λιμανάκι

Μέσα στο χωριό στο Λιμάνι άλλη εικόνα. Δυτικά ο Ταΰγετος, ΒΑ ο Πάρνωνας και η Κουρκούλα και το γαλάζιο του Λακωνικού κόλπου που μοιάζει με λίμνη. Τα νερά ρηχά και ζεστά, ενώ ακριβώς από πίσω βρίσκεται και η παιδική χαρά του χωριού. Καφέ - μπαρ και ταβερνάκια όλα σε κοντινή απόσταση.

Κάβος

Βρίσκεται στην άκρη του χωριού, στα ΒΔ. Μικρή αμμουδερή παραλία, εκεί που δεν το περιμένεις, στο άνοιγμα των βράχων. Για ίσκιο αν είστε τυχεροί, μπορείτε να πιάσετε κάποιες από τις σπηλιές. Ο Κάβος έχει τους δικούς του πιστούς φίλους, που δεν τον αλλάζουν ποτέ. Μπορείτε να περπατήσετε στα βράχια περίγυρα της παραλίας, ενώ και κατά τη διαδρομή, πριν φτάσετε στον Κάβο, υπάρχει κι άλλη παραλία.

Μακρύγυαλος

Ο αθλητισμός της Ελιάς.

Ο Πολιτιστικός – Ναυταθλητικός Σύλλογος Ελαίας Λακωνίας.

Το πανηγύρι του χωριού (Ανάληψη του Κυρίου):

Οι παραδόσεις και τα έθιμα του τόπου μας :

Το «Ψωμί του Χριστού», όπως λέει και το όνομά του το έφτιαχναν οι νοικοκυρές την Παραμονή των Χριστουγέννων, με ευλάβεια και ειδική μαγιά. Επάνω χάραζαν οπωσδήποτε το σταυρό και γύρω – γύρω έφτιαχναν διάφορα σχέδια και στολίδια με ζυμάρι. Την ημέρα των Χριστουγέννων, ο νοικοκύρης του σπιτιού, αφού σταύρωνε τα Χριστόψωμο το έκοβε σε κομμάτια και το μοίραζε στα μέλη της οικογένειας.

Δυο – τρεις μέρες πριν από την ημέρα των Χριστουγέννων ζύμωναν καρβέλια με ψωμί. Το ένα από αυτά που τρώγανε και ανήμερα τα Χριστούγεννα ήταν το ψωμί του Χριστού και το έπλαθαν σε σχήμα σταυρού. Τα άλλα Χριστόψωμα τα έκαναν με αμύγδαλα και καρύδια.

«Ψωμί του Χριστού»

Το πρωί της Πρωτοχρονιάς, η οικογένεια πηγαίνει στην εκκλησία και ο νοικοκύρης κρατάει στην τσέπη του ένα ρόδι, για να το λειτουργήσει. Γυρνώντας σπίτι, πρέπει να χτυπήσει το κουδούνι της εξώπορτας -δεν κάνει να ανοίξει ο ίδιος με το κλειδί του- και έτσι να είναι ο πρώτος που θα μπει στο σπίτι για να κάνει το καλό ποδαρικό, με το ρόδι στο χέρι.

Μπαίνοντας μέσα, με το δεξί, σπάει το ρόδι πίσω από την εξώπορτα, το ρίχνει δηλαδή κάτω με δύναμη για να σπάσει και να πεταχτούν οι ρώγες του παντού και ταυτόχρονα λέει: “με υγεία, ευτυχία και χαρά το νέο έτος κι όσες ρώγες έχει το ρόδι, τόσες λίρες να έχει η τσέπη μας όλη τη χρονιά”. Τα παιδιά μαζεμένα γύρω-γύρω κοιτάζουν οι ρώγες αν είναι τραγανές και κατακόκκινες. Όσο γερές κι όμορφες είναι οι ρώγες, τόσο χαρούμενες κι ευλογημένες θα είναι οι μέρες που φέρνει μαζί του ο νέος χρόνος.

Ηλιοβασίλεμα στη Ελιά......

Ευχαριστούμε τον Κο Κουμουτσάκο για τις φωτογραφίες που μας παραχώρησε.

Που βρισκόμαστε...